Το πεδίο της παραπολιτικής και των εντυπώσεων δεν με αφορά.
Δεν μπορώ, όμως, να αφήσω αναπάντητη τη διαστρέβλωση των
θέσεων και των προτάσεων που κατέθεσα.
Παραθέτω αυτούσια το κείμενο που αφορούσε στην πρόταση για τη στέγαση και μετεγκατάσταση των ρομά:
«Υπάρχουν, όμως, προγράμματα σε ισχύ για τη στεγαστική αποκατάσταση των ρομά σε δημόσιο ή δημοτικό χώρο που θα χωροθετήσει το δημοτικό συμβούλιο. Στέγαση, όχι στη λογική μεταφοράς του καταυλισμού, αλλά της κατασκευής οικισμού με τις ανάλογες υποδομές. Παράλληλα, με την υλοποίηση προγραμμάτων εκπαίδευσης, κοινωνικής ένταξης και απασχόλησης».
Είναι ξεκάθαρο ότι δεν κινούμαι στη λογική της μεταφοράς του καταυλισμού από το Καρακόνερο σε ένα άλλο μέρος της Ρόδου.
Μιλώ για στέγαση σε οικισμό και κοινωνική ένταξη.
Είναι ο μόνος τρόπος για να δρομολογηθεί λύση, μαζί με τα 3 προαπαιτούμενα που παρέθεσα και είναι η έκδοση πρωτοκόλλου κατεδάφισης των παράνομων κατασκευών στο Καρακόνερο από την ΚΕΔ, η διαδικασία κατεδάφισης που πρέπει να γίνει με ευθύνη της Γ.Γ. Αποκεντρωμένης Διοίκησης και, τέλος, η αστυνόμευση και ο έλεγχος της περιοχής.
Όλα αυτά αποτυπώνονται στη δημόσια παρέμβαση-πρόταση αλλά και στις δύο ερωτήσεις που κατέθεσα στη Βουλή.
Καλώ όλους και ιδιαίτερα αυτούς που δείχνουν να μην το έχουν κατανοήσει, να ξαναδιαβάσουν προσεκτικά και την πρόταση και τις δύο ερωτήσεις.
Η άρνηση της πραγματικότητας οδηγεί στη διατήρηση του καταυλισμού στο Καρακόνερο, στη δημιουργία γκέτο, στην υποβάθμιση μιας ολόκληρης περιοχής και στη διαιώνιση του προβλήματος.
Το ίδιο ισχύει και για την άρνηση να ανοίξει η συζήτηση. Γιατί σε αυτό τον τόπο πρέπει, κάποια στιγμή, να μάθουμε να συζητάμε και να δίνουμε λύσεις στα προβλήματα.
Τώρα πρέπει να διεξαχθεί μια ουσιαστική συζήτηση, με πρωτοβουλία της αυτοδιοίκησης και των φορέων του νησιού.
Για να υιοθετηθεί μία κοινή θέση και να μετουσιωθεί σε ενιαίο μέτωπο και κοινή δράση για την οριστική λύση στο πρόβλημα του Καρακόνερου».